Szczegóły

Fran­cu­ski kry­tyk sztuki Louis Leroy, aby wyśmiać nowy styl w malar­stwie fran­cu­skim, który naro­dził się w latach 60. XIX wieku – czyli impre­sjo­nizm – nazwał je „odbi­ciem” i „wra­że­niem”. Pierw­sza wystawa impre­sjo­ni­stów odbyła się w 1874 roku w Paryżu, przy słyn­nym Bul­wa­rze Kapu­cy­nów 35. Mimo rzesz zwie­dza­ją­cych nie­wielką gale­rię, gdzie pre­zen­to­wano dzieła mala­rzy i sprze­daży 10 ze 165 wysta­wio­nych dzieł, widzo­wie – przy­zwy­cza­jeni do kla­sycz­nych obra­zów – byli prze­waż­nie obu­rzeni i żądali zwrotu pie­nię­dzy.

Impre­sjo­nizm to pierw­szy nie tylko nowo­cze­sny, ale przede wszyst­kim awan­gar­dowy kie­ru­nek. Po raz pierw­szy punkt cięż­ko­ści został cał­ko­wi­cie prze­nie­siony z tematu na tech­nikę malo­wa­nia. To ona była tu naj­waż­niej­sza. To puen­ty­lizm, czyli malo­wa­nie lek­kimi pocią­gnię­ciami pędzla. Obrazy impre­sjo­ni­stów to świa­tło i kolor, to roz­mi­go­ta­nie, roz­wi­bro­wa­nie, ulot­ność chwili i zmie­nia­jący się obraz pod wpły­wem świa­tła.

Impre­sjo­nizm tak naprawdę był tylko we Fran­cji. Inni arty­ści, któ­rzy byli zafa­scy­no­wani tym kie­run­kiem, w swo­jej twór­czo­ści wyko­rzy­sty­wali ten­den­cje impre­sjo­ni­styczne. Pod­czas nad­cho­dzą­cego wykładu w ramach cyklu Czwartki w Muzeum Gdań­ska Mał­go­rzata Paszylka-Glaza z Muzeum Naro­do­wego w Gdań­sku opo­wie o takim zja­wi­sku w sztuce nie­miec­kiej XIX i początku XX wieku. Rozwi­bro­wa­nego świa­tła i nastroju chwili poszuka w malar­stwie m.in. Maxa Lie­ber­manna, Maxa Sle­vogta, Lovisa Corin­tha i Paula Bauma.